Regionalne Centrum Wolontariatu w Lublinie

Nasze Programy

Wolontariat w Dziecięcym Szpitalu Klinicznym

Dziecięcy Szpital Kliniczny im. prof. Antoniego Gębali przy ul. Chodźki 2 w Lublinie jest centrum pediatrycznym dla regionu środkowowschodniej Polski. To najnowocześniejsza pediatryczna placówka ochrony zdrowia w tej części kraju. W obecnym kształcie działa od 1997 roku, a w ciągu roku na 19 oddziałach hospitalizowanych jest około 28 tys. małych pacjentów. Wolontariusze w Dziecięcym Szpitalu Klinicznym pracują od 2004 r.

Głównym celem obecności wolontariuszy w Dziecięcym Szpitalu Klinicznym w Lublinie jest pomoc dzieciom chorym w przeżywaniu trudnego czasu choroby i pobytu w szpitalu. Pomoc ma zasadniczo dwa wymiary: towarzyszenie na salach, przy łóżkach dzieci, które nie mogą wstawać oraz animowanie i prowadzenie zajęć dla dzieci, których stan zdrowia pozwala na przebywanie w świetlicy. Dla wolontariusza oznacza to cotygodniową, minimum dwugodzinną wizytę na wybranym oddziale, w ramach której organizuje dziecku czas wolny poprzez wspólną zabawę, czytanie książek, pomoc przy odrabianiu lekcji oraz rozmowę. To także wsparcie dla tych rodziców, którzy z powodu odległości nie mogą często przyjeżdżać. Obecność wolontariuszy na oddziałach często pozawala dzieciom oraz przebywającym z nimi rodzicom choć na kilka chwil zapomnieć o chorobie.

Do pracy na oddziałach przyjmowane są tylko osoby pełnoletnie. Osoby niepełnoletnie mogą się włączyć w pracę programu (za zgodą rodziców) okazjonalnie, pomagając przy wydarzeniach organizowanych w szpitalu. Zrekrutowani wolontariusze przechodzą szkolenia z psychologiem i pedagogiem z zakresu pracy z dzieckiem chorym oraz szkolenie z zakresu bhp w szpitalu. Po miesiącu intensywnych szkoleń i przygotowań wybierają jeden oddział, na który będą przychodzić i odwiedzać małych pacjentów.

Wolontariusze nie tylko starają się na co dzień wypełnić czas wolny hospitalizowanych dzieci, organizują także imprezy tematyczne z okazji różnych świąt, np. dnia wiosny, dnia ziemi, dnia dziecka, przygotowują jasełka oraz wiele innych wydarzeń. Organizują także kiermasze na rzecz działań podejmowanych na terenie szpitala (organizacja wydarzeń, wyposażenie świetlic przy oddziałach, itp.).

Dla wolontariuszy organizowane są z kolei warsztaty, które mają ich przygotowywać do pracy z dziećmi i podnosić umiejętności z zakresu m.in. żonglowania, modelowania balonów, zabaw integracyjnych.

W czasie wakacji wolontariusze nie zawieszają swej działalności – na poszczególnych oddziałach organizują akcje bajkoterapii i śmiechoterapii, podczas których wykorzystują wcześniej zdobyte umiejętności: modelują balony, malują twarze i puszczają bańki mydlane. Organizują również pokazy żonglowania i sztuczek magicznych, czy zabawy z wykorzystaniem chusty i tunelu animacyjnego, które są bardzo lubiane przez dzieci.

W ramach działań wolontariatu organizowane są różnego rodzaju akcje ogólnoszpitalne, jak np. akcja malowania szpitala, by był bardziej przyjazny dla małych pacjentów.

Wolontariusze działający w programie na rzecz DSK to głównie studenci, ale są tu też osoby pracujące oraz seniorzy. Najczęściej zgłaszają się studenci pedagogiki, psychologii i medycyny. Większość osób motywuje swój udział w programie chęcią niesienia pomocy słabszym i tym, że lubią pracować z dziećmi.

Pomoc uchodźcom

Program pomocy uchodźcom działa od 2001 roku. Wolontariusze pracują z mieszkańcami lubelskiego Ośrodka dla Cudzoziemców, ośrodków w regionie, a także z osobami, które po przejściu procedury otrzymały już status pobytu w Polsce.

Praca z dziećmi w świetlicy Ośrodka dla Cudzoziemców to pomoc dzieciom uchodźczym w integracji z rówieśnikami w Polsce i pomoc w uzyskaniu umiejętności, które przydadzą się im w przyszłości, a do których dzieci te, ze względu na swą historię życiową, miały zamkniętą drogę. Ma temu służyć nauka języka poprzez zabawę, rytmikę, ćwiczenia manualne, zajęcia plastyczne, a także szeroko rozumiane nadrabianie zaległości w rozwoju. Wolontariusze służą dzieciom również korepetycjami.

Drugą ścieżką pomocy jaką świadczą wolontariusze, jest praca z dorosłymi. To zajęcia z nauki języka polskiego dla cudzoziemców, a także zajęcia w ramach bloku informacji o Polsce.

Wolontariusze swoją opieką starają się objąć również rodziny, które opuściły już Ośrodek, dostały status uchodźcy czy inny status prawny pozwalający im przebywać na terenie naszego kraju lub są objęte programem integracji MOPR: pomagają w załatwianiu spraw urzędowych, są tłumaczami podczas wizyt lekarskich, przychodzą do dzieci na korepetycje, czasami szukają mieszkania.

Celem wolontariuszy jest także pokazywanie kultury uchodźców – służą temu występy dziecięcego zespołu kultury czeczeńskiej „Gwiazdy Czeczenii” prowadzonego przez wolontariuszy oraz wydarzenia z okazji Dnia Uchodźcy. Podejmowane działania służą integracji uchodźców w społeczeństwie polskim.

„Most”

Celem programu jest pomoc dzieciom i młodzieży z zaniedbanej lubelskiej dzielnicy Bronowice Stare, poprzez organizowanie im czasu wolnego, ukazanie alternatywy dla życia na ulicy, przekazywanie wartościowych wzorców.

Potrzeba obecności w tym miejscu jest niezaprzeczalna. Ogromne bezrobocie, ubóstwo, uzależnienia i bezradność życiowa to tylko niektóre z problemów, z którymi borykają się mieszkańcy. Bardzo złe warunki bytowe i dysfunkcyjna rodzina zdecydowanie nie sprzyjają prawidłowemu rozwojowi dziecka. Młodzi ludzie, często pozostawieni bez opieki i zainteresowania rodziców czy opiekunów, przechodzą swoisty proces wychowania i socjalizacji na ulicy. Tutaj szybko uczą się zachowań nieakceptowanych społecznie, stają się członkami nieformalnych grup młodzieżowych i w konsekwencji popadają w konflikt z prawem. Nazywani „trudną” lub „patologiczną” młodzieżą, zostają naznaczeni i napiętnowani przez „normalne” społeczeństwo.

Pierwszym i podstawowym celem działań wolontariuszy jest animowanie zajęć dla dzieci i młodzieży na ulicach i podwórkach. Dzięki różnym formom zajęć ruchowych, artystycznych itp. młodzi ludzie mogą spędzić czas wolny od szkoły w sposób interesujący i wartościowy. Mają możliwość rozwijania swoich talentów, nauki nowych umiejętności, poznania ciekawych form spędzania czasu wolnego i integracji z rówieśnikami. Poprzez wszystkie metody pracy wolontariusze przekazują, w sposób pośredni, pozytywne wartości, wzorce i postawy, których dzieci nie znają, nie obserwują w swoim środowisku. Gry, zabawy czy konkursy uczą pracy w grupie, komunikacji, umiejętności interpersonalnych czy chociażby zasad zachowania się w określonych sytuacjach. Pod pozornie zwykłą zabawą kryje się więc ogromna lekcja życia dla młodego człowieka.

Wolontariusz, który decyduje się na pracę streetworkerską musi być świadomy, że nie jest to łatwe zadanie. Interakcja z drugim człowiekiem nigdy nie opiera się na wyuczonych schematach zachowań, nie ma też więc gotowej recepty na to, jak zacząć i jak zbudować relację z dzieckiem i jego rodziną. Bardzo ważną rolę odgrywa intuicja, ale też otwarcie na drugiego człowieka. Na takiego jakim on jest, z jego wadami i ułomnościami. Musimy pamiętać, że nawiązując relację z dzieckiem czy osobą młodocianą, to my, dorośli, stajemy się odpowiedzialni za tę więź. Dlatego też, aby zdobyć zaufanie dziecka, a tym samym skuteczniej oddziaływać wychowawczo, bardzo ważna jest systematyczność. Pozwala ona wzbudzić w młodej osobie poczucie bezpieczeństwa i stałości, których brakuje jej w rodzinie. Dlatego też wolontariusze pracują co najmniej raz w tygodniu, zawsze tego samego dnia, w ustalonych godzinach. Jak w każdym naszym programie, także tu stawiamy na jakość zaangażowania naszych wolontariuszy. Z tego względu organizujemy szkolenia tematyczne, spotkania i konsultacje podnoszące kompetencje ochotników i przygotowujące ich do pracy w środowisku.

Zadaniem streetworkera ma być jedynie pokazanie dzieciom i młodzieży różnych rozwiązań, możliwości i dróg, nie zaś podejmowanie za nich czy wymuszanie decyzji.

Zajęcia prowadzone przez wolontariuszy przez trzy godziny dziennie nie zastąpią oddziaływania rodziny, nie zahamują procesu degradacji społecznej i nie zmienią sposobu funkcjonowania mieszkańców. Już sama chęć uczestnictwa w zajęciach, zaangażowanie i systematyczność są naszym sukcesem. Czasami efekty są ledwo dostrzegalne, ale trzeba je koniecznie zauważać: słowa „dziękuję”, „proszę”, „przepraszam”, kulturalne zachowanie podczas jazdy autobusem lub zdanie: „Będą dziś wolontariusze?” wypowiedziane z ust dziewczynki, która od dwóch miesięcy nic nie mówi.

W przekonaniu o potrzebie naszej obecności na Bronowicach utwierdza nas fakt, że wielu rodziców ma do nas zaufanie, nie boją i nie wstydzą się prosić o pomoc, wsparcie, poradę. Znaczenie tych drobnych gestów jest niezwykle ważne dla podtrzymania motywacji wolontariusza.

Klub osiedlowy prowadzony przez wolontariuszy jest placówką dla dzieci i młodzieży niezamożnej i potrzebującej wsparcia, przejawiającej zaburzenia zachowania i defekty uspołecznienia, trudności w realizacji programu szkolnego, ale pragnącej odkrywać i rozwijać swoje zainteresowania i talenty. Udział w zajęciach jest dobrowolny, do klubu przyjmowane są tylko te dzieci, które podjęły decyzję o chęci uczestnictwa w proponowanych zajęciach i zostały zgłoszone przez rodziców.

Generalną zasadą podczas procesu wychowania podejmowanego przez wolontariuszy jest prymat wartości nad sprawnościami. Chcemy uczyć dzieci takich postaw jak inicjatywa, samodzielność myślenia, zdobywanie wykształcenia, odpowiedzialność, wrażliwość na potrzeby drugiego człowieka, twórczy stosunek do rzeczywistości. Chcemy, by dzieci nauczyły się, że mogą wychodzić poza to, kim są i co posiadają, rozwijać się i doskonalić.

Organizujemy także okolicznościowe imprezy, spotykamy się z okazji ważnych świąt, Bożego Narodzenia, Wielkanocy. Organizujemy wyjścia do kina, teatru, wycieczki dla dzieci i młodzieży.

Klinika Psychiatryczna

Program ma na celu wspieranie pacjenta podczas jego pobytu w Klinice Psychiatrii, poprzez organizowanie mu czasu wolnego, rozmowy, integrację z innymi pacjentami. Dodatkowym rezultatem tego typu działań jest zwalczanie stereotypu człowieka chorego psychicznie, który powoduje napiętnowanie osób chorych. Działania te służą także zmniejszaniu dystansu między osobą chorą a zdrową psychicznie.

Dla pacjenta Kliniki Psychiatrii najistotniejsze jest przekonanie, że jest ważny. W ogóle, że jest. Że istnieje, że nie jest na marginesie, całkiem wykluczony z życia. Czasem to jest naprawdę wielkie zdziwienie pacjentów, że przychodzą do nich ludzie, którzy nie muszą.
Dla wolontariusza podstawowym doświadczeniem jest „przekroczenie progu”, zorientowanie się, że są ludzie, ich cierpienia i choroby oczywiście też, ale przede wszystkim ludzie. Że obiegowe twierdzenia są jednak krzywdzące, że można spotkać człowieka z jego potrzebami, i stanąć obok niego.

Program „Klinika Psychiatrii” w obecnej postaci ruszył w 2006 roku. Wolontariusze to studenci psychologii, pedagogiki, politologii, medycyny, informatyki, filozofii i innych kierunków. Są w Klinice na mocy umowy dwustronnej podpisanej z dyrekcją. Klinika oddelegowała ze swej strony koordynatora, który jest dla nich przewodnikiem po świecie szpitalnym. Początkowo wolontariusze funkcjonowali na jednym z pododdziałów młodzieżowych, ale kierownictwo Kliniki poprosiło, by rozszerzyć działalność na te oddziały ogólnopsychiatryczne, gdzie można wejść bez zezwoleń i gdzie nie jest to niewskazane ze względu na terapię. Grupa liczy kilkadziesiąt osób, dzięki czemu każdy wieczór w tygodniu jest zagospodarowany.

Wolontariusze w Klinice prowadzą szeroko pojętą terapię zajęciową: zabawy integracyjne, towarzyskie, gry, rozmowy, wspólne oglądanie interesujących filmów, dyskusje na ich temat – wszystko, co może zbliżyć, a co mogą robić ci, którzy jeszcze nie mają odpowiedzialności zawodowej, prawnej, w sensie profesjonalnym. Wszystkie zajęcia muszą wcześniej sami przygotować.

Gorący Patrol

Program pomocy osobom bezdomnym „Gorący patrol” prowadzony jest przez Stowarzyszenie Centrum Wolontariatu w Lublinie od 2002 roku. Polega on na prowadzeniu działań interwencyjnych i osłonowych na rzecz osób bezdomnych przebywających na terenie naszego miasta.

Istotą programu jest pomoc osobom bezdomnym, w trudnej sytuacji życiowej, w tym także osobom, które chciałyby z bezdomności wyjść.

Podopieczni to w większości mężczyźni w wieku 40-50 lat, z wykształceniem podstawowym, zawodowym, średnim, choć zdarzają się też osoby po studiach. Coraz więcej jest wśród nich osób młodych, od 20 do 30 lat, część z nich to wychowankowie ośrodków opiekuńczo-wychowawczych lub byli więźniowie.

Program pomocy bezdomnym, powstał jesienią 2002 roku. Podstawowym powodem powstania grupy były tragiczne statystyki – jesień była wówczas dość mroźna i media informowały o zamarznięciach. W odpowiedzi na nie powstała grupa wolontariuszy docierająca do potrzebujących w miejscu ich przebywania, głównie na dworcu PKP. Obecnie grupa wydaje posiłki w wydzierżawionym lokalu. W punkcie wsparcia ochotnicy udzielają także pomocy przedmedycznej, opatrują rany, zmieniają opatrunki, w razie potrzeby wzywają pogotowie ratunkowe lub jadą z osobą bezdomną do szpitala.
W punkcie wsparcia funkcjonuje także punkt informacyjny dla osób bezdomnych, w którym mogą uzyskać informacje o dostępnych formach pomocy, skorzystać z telefonu lub konsultacji prawnej. Wolontariusze prowadzą raz w tygodni świetlicę dla osób bezdomnych oraz klub AA.

Sensem „Gorącego patrolu” jest spotkanie człowieka z człowiekiem, obecność przy człowieku, połączona z wrażliwością, by zobaczyć podstawowe problemy i zareagować w kryzysowych sytuacjach, potowarzyszyć w wychodzeniu z bezdomności. Ta wyciągnięta ręka nie zawsze jest przyjmowana. Ale niektórych, zwłaszcza młodszych, dla których okres bezdomności jest przejściowy, można wyrwać z kręgów bezdomnych.

W ramach asystencji wolontariusze prowadzili wizje lokalne w różnych miejscach Lublina, takich jak ogródki działkowe, pustostany, meliny, parki, lokale mieszkalne.

Gorący Patrol prowadził także działalność edukacyjną – warsztaty w szkołach i bursach szkolnych, poświęcone przełamywaniu stereotypu osoby bezdomnej.

Istotnym elementem programu jest organizacja dwa razy do roku rekolekcji dla osób bezdomnych.

Eleutheria

Greckie słowo eleuthéria oznacza „święto wyzwolenia” od eleuthéros „wolny; liberalny”.
„Eleutheria” to istniejący od 2006 roku program na rzecz więźniów i osób opuszczających zakłady karne.

Istotą programu jest pomoc w reintegracji społecznej byłych więźniów, poprzez pomoc w znalezieniu pracy, kursów dokształcających, terapii, nawiązaniu kontaktu z rodziną.

W ramach programu wolontariusze prowadzą również zajęcia i spotkania o różnorodnej tematyce w lubelskim Areszcie Śledczym oraz zakładach karnych w Chełmie i Opolu Lubelskim. organizują konferencje popularyzujące tematykę związaną z pomaganiem więźniom (m.in. zatrudnianie osób opuszczających zakłady karne), realizują projekty nakierowane na uzyskanie przez osadzonych nowych umiejętności i kompetencji, organizują aukcje, z których dochód przeznaczony jest na przygotowanie paczek świątecznych dla dzieci więźniów.

W historii programu wolontariusze kilkakrotnie obejmowali opieką osoby, które zgłaszały się do nich z prośbą o pomoc po opuszczeniu zakładu karnego.

Od początku działania programu wolontariusze regularnie spotykają się na szkoleniach i spotkaniach roboczych. To spotkania z psychologami, prawnikami, kapelanem więziennym, wychowawcami czy byłym więźniem.

Program na rzecz podopiecznych Schroniska dla Nieletnich w Dominowie

Program powstał, aby pomagać młodym osobom, które jeszcze nie weszły w okres pełnoletniości, a mają już za sobą konflikt z prawem. Celem programu jest udzielanie takim osobom wsparcia, zachęcanie do szukania celów w życiu, mobilizowanie do zmian, pokazywanie różnych dróg zmian, ukazywanie wartościowych wzorów i postaw.

Schronisko dla nieletnich w Dominowie to placówka resocjalizacyjna o charakterze zamkniętym, przeznaczona dla nieletnich chłopców w wieku 13–18 lat, co do których istnieje podejrzenie popełnienia czynu karalnego i wobec których toczy się postępowanie karne. Podopieczni placówki mają za sobą przestępstwa różnej wagi. Regulaminowo przebywają tu trzy miesiące, w razie konieczności pobyt przedłużany jest o kolejne 3 miesiące i tak dalej – stąd duża rotacja podopiecznych. Chłopcy podzieleni są na grupy ok. 10-osobowe w zależności od stopnia demoralizacji

Program działa od 2010 roku. Wolontariusze prowadzą w ośrodku zajęcia tematyczne, dyskusyjne, warsztatowe (plastyczne, kulinarne), organizują spotkania z gośćmi.
Spotkania i zajęcia z podopiecznymi odbywają się dwa razy w tygodniu, trwają ok. 2 godzin. W spotkaniach uczestniczy 10–35 osób. Podczas spotkań obecni są wychowawcy i dyrektor placówki. Wolontariusze chcą pokazać chłopakom ideę wolontariatu, uzmysłowić, że można robić coś dla innych za darmo i czerpać z tego satysfakcję. Sukcesem byłoby, gdyby zmienili swoje myślenie i w przyszłości sami robili coś dla innych i przestali uważać to za naiwność.

Działania, które wolontariusze prowadzą w schronisku, mają służyć poszerzeniu horyzontów podopiecznych. Chcą zapoznać ich ze zjawiskami i rzeczywistością, której nigdy wcześniej nie widzieli i której może nigdy więcej nie zobaczą. Starają się zwiększać ich kompetencje interpersonalne, uwrażliwić na drugiego człowieka, złamać stereotypy w ich myśleniu i postrzeganiu świata, pokazać im wiele możliwości i pomysłów na życie. Proces resocjalizacji jest domeną wychowawców schroniska, wolontariusze poprzez prowadzone zajęcia i obecność chcą sprawić, żeby chłopcy chociaż na chwilę zapomnieli o izolacji i trudnej sytuacji na zewnątrz, żeby poczuli chęć zmiany swojej sytuacji i postępowania.

Podstawowym celem działań wolontariuszy jest zapoznanie wychowanków ośrodka z różnymi formami kultury i ludzkich działań, możliwie szeroko.

Wolontariuszami w programie mogą być osoby pełnoletnie, których nie łączą z podopiecznymi placówki związki rodzinne albo towarzyskie.

Omnes Gentes

To propozycja dla obcokrajowców mieszkających w Lublinie, którzy chcą zaangażować się w działania wolontariackie oraz Polaków, którzy nie boją się wyzwań, jakie stwarza odmienność języka, kultury i tradycji. Grupa Omnes Gentes, co z łaciny oznacza „wszystkie narody”, jest otwarta i dla studentów, i dla pracujących.

Głównym celem programu jest docieranie do cudzoziemców mieszkających na terenie Lublina oraz włączanie ich w działalność wolontariacką poprzez wspólne planowanie i wykonywanie różnego rodzaju świadczeń o charakterze wolontarystycznym.
W ten sposób realizujemy również szereg celów pośrednich, jakie stanowią: pomoc obcokrajowcom w adaptacji do warunków panujących w Polsce, próby ułatwienia procesu integracji z lublinianami, a także przełamywanie barier językowych, kulturowych oraz religijnych.

Skład grupy stanowią osoby różnych narodowości, tworząc tym samym niezwykłą mieszankę wielu kultur, tradycji i języków. Są to w przeważającej części studenci, ale nie brakuje też osób pracujących. Dotychczas w podejmowane działania włączali się wolontariusze pochodzący z państw takich jak Kuba, Ukraina, Anglia, Białoruś, Niemcy, Francja, Stany Zjednoczone, Meksyk, Kostaryka, Tajwan, Armenia oraz Polska.

Wolontariusze programu prowadzą zorganizowane akcje promocyjno-rekrutacyjne w miejscach, gdzie najbardziej prawdopodobne jest spotkanie obcokrajowców. Wolontariusze (obcokrajowcy i Polacy) wspólnie starają się planować i wykonywać różnego rodzaju świadczenia wolontarystyczne, które najczęściej mają charakter akcyjny. W ten sposób pośrednio pomagają także sobie w adaptacji do warunków panujących w Polsce i integracji z lublinianami oraz przełamują bariery językowe, kulturowe oraz religijne.

Powyższe założenia realizowane są przede wszystkim podczas międzynarodowych spotkań prowadzonych w różnych środowiskach umożliwiających Polakom poznanie zagranicznych kultur, a cudzoziemcom zaprezentowanie własnego bogactwa narodowego. Spotkania z reguły są dostosowywane do wieku odbiorców. Młodszym proponujemy polskie i zagraniczne zabawy, które często mają też wymiar edukacyjny. Do starszych natomiast docieramy za pomocą miniwykładów połączonych z dyskusjami oraz zajęć warsztatowych. Nigdy nie jest to jednak suche przekazywanie faktów. Obcokrajowcy, dzięki swojemu potencjałowi oraz umiejętności wydobywania tego, co z ich kultur najpiękniejsze, najciekawsze i najmniej znane, nie pozwalają uczestnikom spotkań się nudzić. Polscy wolontariusze, pasjonaci tematyki międzynarodowej, pełnią podobne funkcje, prezentując własne dziedzictwo narodowe, na co też jest miejsce w ramach działań programu. Przypada im także rola tłumaczy języków obcych oraz przewodników po topografii i realiach Lublina podczas organizacji poszczególnych wydarzeń i nie tylko.

Grupa Solidarności Globalnej

Centrum Wolontariatu dostrzega problemy, cierpienia i biedę ludzi żyjących także poza granicami Polski. Na przestrzeni lat we współpracy z różnymi lubelskimi podmiotami wolontariusze starali się pomagać przez obecność (szkolenia i warsztaty) oraz wsparcie materialne. Działania podejmowane były m.in. w Gruzji (we współpracy z organizacją zajmującą się pomocą uchodźcom wewnętrznym), Afryce (we współpracy ze zgromadzeniami misyjnymi), na Kubie (we współpracy z miejscowym Kościołem). Grupa przygotowuje się do misji wyjazdowych poprzez poszerzanie wiedzy, spotkania z praktykami pomocy międzynarodowej, misjonarzami, organizuje także akcje edukacyjne w szkołach i grupach młodzieżowych.

Grupa Medialna

Wolontariusze tego programu uczą się, jak w świecie mediów być głosem odrzuconych i wykluczonych: bezdomnych, więźniów, uchodźców. Dokumentują także działania podejmowane w poszczególnych programach. Przygotowanie dziennikarskie obejmuje warsztat radiowy, internetowy i dziennikarstwo obywatelskie. Działanie w tej grupie daje także możliwość zdobycia doświadczenia medialnego.

Młodzieżowa Grupa Wolontariuszy

To program skierowany do osób niepełnoletnich – uczniów gimnazjów i liceów, którzy chcą angażować się w pomoc drugiemu człowiekowi. Wolontariusze podejmują różnorodne dzieła i działania zarówno na rzecz lokalnego środowiska, jak i na rzecz różnych krajów. Organizują zbiórki żywności, bawią się z przewlekle chorymi dziećmi w Dziecięcym Szpitalu Klinicznym, organizują festyny w zaniedbanych dzielnicach Lublina, pomagają dzieciom uchodźców oraz przygotowują posiłki dla osób bezdomnych. A poza tym robią wiele innych ciekawych rzeczy, wszystko to pod opiekuńczym okiem koordynatora – doświadczonego wychowawcy młodzieży.

Ponadto młodzi wolontariusze mają szansę uczestniczyć w różnego rodzaju forach, klubach dyskusyjnych, spotkaniach z gośćmi oraz spotkaniach międzykulturowych, które poszerzają ich horyzonty, umożliwiają zdobywanie nowych umiejętności, wiedzy i doświadczenia.

Wolontariat młodzieżowy to prawdziwa szkoła życia, niezapomniana przygoda, wspaniali ludzie i wielkie możliwości.